een tot ongeveer een jaar geleden beheerste zelfbeschadiging mijn leven,
ik was bijna de hele dag bezig met of ik mezelf wou beschadigen.
ik kon niks goed doen voor mijn gevoel, alles was mijn fout.
als ik me slecht voelde door pest gedrag of conflicten moest ik het ook doen,
en geloof me dit was bijna elke dag.
dan zat ik op mijn kamer om te slapen en kwam er eerst nog een krasje bij.
in een slechte periode deed ik het meerdere malen per dag, dit was toen ik op gesloten zat.
het bleef uiteindelijk niet eens meer bij krassen het werden echt sneeën.
het was voor mij uiteindelijk dagelijkse routine om naar een huisarts/huisartsenpost te gaan.
en alsof dat niet genoeg was leidde het tot operaties,
op dat moment besefte ik dat mijn leven eigenlijk alleen nog maar in het teken stond van mezelf slecht voelen, de 'fouten' en zelfbeschadiging.
dit is tot ongeveer halverwege 2018 zo gebleven, erna veranderde dit.
ik zat bij mijn toenmalige psycholoog en zei haar dat ik er wat aan moest veranderen.
samen met mijn slechte gewoonte van toen ben ik bij het besef gekomen,
ik keek vroeger altijd video's in het teken van zelfbeschadiging.
ik was een video aan het kijken toen ik huilend naar begeleiding van beschermd wonen ben gelopen.
sinds dien is er een knop omgegaan dat een enorm grote stap in mijn leven is geweest,
ik beschadigde mij een dikke 200 dagen niet meer.
hierna werd ik weer op gesloten geplaatst omdat ik niks meer kon,
ik had geen energie meer, ik kon alleen nog maar in bed liggen.
begeleiding en andere mensen snapte er niks van omdat ik niet praatte,
bij mijn toenmalige psycholoog liet ik het minder heftig lijken dan het was.
hun dachten dat ik weigerde dingen te doen omdat ik het niet zou willen,
maar ik wou wel.
ik wou naar school, sporten, naar buiten, met vriendinnen afspreken,
maar ik kon niet ik was aan mijn bed genageld.
door deze misverstand waar ik een grote rol had ben ik weer op gesloten geplaatst.
ik wist dat het eraan kwam omdat ik niet deed wat moest maar het kwam toch als een klap,
een hele harde klap waarbij ik in 1 seconde helemaal bij het begon stond.
op gesloten wist ik dat als ik het zou doen ik in de cepereercel zou komen,
weet je wel zo'n kale kamer met alleen een matras en in een jurk die je niet kapot kan maken.
dus hier deed ik niet, wel dacht ik er elke minuut aan.
toen ik na 4 weken weer terug naar beschermd wonen ging begon ik weer vaker mezelf te beschadigen, uiteindelijk dacht ik dit begint weer mijn leven te beheersen.
hier kwam op een rare manier weer een einde aan,
we gingen met het beschermd wonen verhuizen naar eigen studio's.
sinds dien ging het goed, zo goed dat ik opnieuw opzoek ging naar werk.
ik ging bij de prijsmepper werken, maar niet voor lang.
ik had net 2 of 3 weken werk en toen kreeg ik te horen dat ik weg moest bij beschermd wonen, ik zou naar gesloten moeten voor onderdak.
hierbij had ik zo'n klap gehad dat ik mezelf maar open bleef halen,
ik had het even niet meer, de volgende dagen bestond mijn leven uit mezelf beschadigen en medicatie slikken.
hierbij kreeg ik na 3 weken ongeveer te horen dat mijn toenmalige psycholoog weg zou gaan, weer een klap dus.
want een persoon die ik eindelijk voldoende vertrouwde ging opeens weg.
ik liep na een uur richting bus om naar huis te gaan waarbij ik een vriendin belde met het nieuws en dat ik niet wist wat ik ervan moest vinden,
ja het is jammer maar ooit moet je iemand toch verlaten.
een week erna had ik weer een moment dat ik dacht ik ga hier verandering in brengen,
ik raapte mezelf bij elkaar.
deed er alles aan om mezelf niet meer te beschadigen en zocht weer werk,
dit keer niet met de gedachten echt werken maar de gedachtes minder piekeren en meer afleiding.
en ja dit lukte, ik kreeg een sollicitatie gesprek bij het eerste vacature die ik had gezien.
dit was zuyderland huishoudelijkehulp.
hier werk ik tot op heden nog en ben er echt blij mee,
inmiddels probeer ik nog bij een ander bedrijf werk te zoeken voor afwisseling en meer uren en nee niet omdat ik dit werk niet leuk vind maar met het zelfde doel: minder piekeren en meer afleiding.
hierbij ben ik nog bezig met tuperware en natuurlijk Mezorg.
voor Mezorg lijkt het misschien of ik niet veel doe maar ben achter de schermen er heel druk mee bezig.
maar het belangrijkste is dat zelfbeschadiging niet meer mijn leven beheerst,
ik wil niet zeggen dat ik het nooit meer doe maar ben inmiddels wel weer 48 dagen clean.
hoe heb ik dit gedaan?
door kracht te vinden om door te zetten, dit kan door middel zijn om het voor een persoon te doen maar dit hoeft niet.
dit heb ik in het begin wel gedaan maar uiteindelijk heb ik echt de knop omgezet en het voor mezelf gedaan omdat ik het niet meer wou doen.
verder heeft mijn psycholoog er ook wel een aardige rol in gehad, als ik me slecht voelde en ik het gevoel had dat het mij begon te beheersen kon ik haar overdag bellen en als het in de avond niet ging de crisisdienst met af en toe extra medicatie.
ik weet dat dit niet gewoon is om op sommige momenten afhankelijk te zijn van de crisisdienst en extra medicatie, toch heeft dit mij op sommige momenten echt geholpen.
ondertussen plan ik mijn dagen elke keer met de mascha planner en slaf planner,
hierbij plan ik zoveel mogelijk zodat ik wederom geen tijd heb om te piekeren en om een stukje productiever te zijn.
en relax tijd moet er zijn maar zorg dan dat je b.v. netflix kijkt of een hobby doe want dit kan zo enorm helpen om het piekeren te minderen.
wat ik in de afgelopen jaren veel gemerkt heb is dat zelbeschadiging je leven beheerst als je te veel na kan denken, misschien hou ik daarom van denkpuzzels maken op dit soort momenten omdat je dan niet kan denken, ja alleen aan je puzzel.
wat zeker ook altijd belangrijk blijf is goed voor jezelf te zorgen,
dit deed ik in die tijd ook niet maar na een tijdje begon ik het te leren en ook ik doe het ook nog niet altijd maar ondertussen heb ik wel een lijstje gemaakt om eraan te denken.
dit was een fijn geheugen steuntje, nu op dit moment hangt hij niet op omdat ik niet meer op beschermd wonen zit en opzoek ben naar een eigen huisje of dergelijke.
kijk wat voor jou fijn werkt.
dit kan bijvoorbeeld deze dingen zijn maar wat ik ook vaker zie en hoor zijn de volgende dingen:
- hulp zoeken (aanmelden bij het ggz)
- pieker tijd inschakelen
- gedachtes opschrijven en verbranden (pas op dat je jezelf niet verbrand en dit niet triggerend werkt)
- ergens op focussen zoals een nieuwe hobby
- mindfulnes
- sporten (maar sport niet te extreem)
- naar een dagbesteding gaan.
liefs, renske