ik schrijf dit artikel niet zonder reden en ik zal je uitleggen waarom.
mijn psycholoog probeert zoveel mogelijk om een opname te voorkomen,
hier had ze ook een antwoord op die ik kan bevestigen.
voordat ik daadwerkelijk opgenomen werd hadden wij het er wel eens in gesprekken over,
in ze zei eigenlijk altijd dat het niet de beste oplossing was.
ik snapte het in het begin niet aangezien ik enorm in de put zat en ze maanden geleden wel mijn beste vriendin opnam, de precieze reden hiervan weet ik ook niet en dat doet er eigenlijk ook niet toe.
uiteindelijk heb ik mijn psycholoog toch eens gevraagd waarom het voor haar niet de beste oplossing was.
dit was haar antwoord: " we zien dat de meeste die zijn opgenomen toch wil na de opname direct terug vallen"
en helaas kan ik dit met mijn eerste opname bevestigen.
ik kwam thuis en dacht echt hoe moet ik het hier nu thuis aan pakken.
mijn veilige wereldje was opeens weer weg.
het duurde ook niet lang of ik had mijn 2e opname te pakken,
dit keer wel door mijn eigen psycholoog.
ondanks ik dit nooit verwacht had was ik haar wel dankbaar.
helaas bleef het niet bij 2 opnames maar werden het er een stuk of 8.
wat mij enorm hielp was het plannen,
zodat ik iets qua hou vast had.
de eerste dagen was het nog niet helemaal goed en kwam ik helaas vaak bij de huisarts,
er was in mijn planning een ding dat elke dag terug kwam en dat was therapie en ambulante begeleiding. voor de rest keek ik wat ik aan kon en wat ik wou, dit wisselde ik af met voldoende rust.
ik kreeg het niet voor elkaar om een uur lang iets te doen dus deed steeds een half uur actief en dan 15 minuten pauze. ook plande ik niet meteen de hele dag maar per uur of twee uur.
ik zorgde er ook voor dat ik elke dag wel even met iemand deed bellen of naar vrienden ging,
kon ik niet naar vrienden dan probeerde ik wel even te wandelen.
ook probeerde ik vaker bij mijn signaleringsplan te polsen hoe het nu werkelijk met mij ging,
als ik merkte dat ik toch wel enorm hoog zat in de spanningen dan naam ik mijn zo nodig.
ging het dan nog altijd niet belde ik het ggz op of in de nacht de crisisdienst.
ook keek ik enorm terug op wat ik bij de paaz deed als ik mij minder voelde,
hierdoor ben ik ook verder gekomen met mijn signaleringsplan.
ik zal even op een rijtje zetten waar ik achter ben gekomen op de paaz,
plannen is zo enorm belangrijk
neem voldoende rust
zorg voor sociale contacten
buitenlucht doet goed
medicatie kan echt helpend zijn
het is met vallen en opstaan (wist je vast en zeker wel maar een bevestiging is toch fijn)
luister toch maar naar je behandelaar
dit laatste (het luisteren naar je behandelaar) noem ik niet voor niks,
ik dacht dat het bij mij een oor in en het andere oor eruit was.
dit bleek toch anders te zijn toen ik een tijdje zonder haar moest,
niet dat dit erg was want werd goed opgevangen.
alleen pas toen ze er niet was merkte ik pas wat er allemaal in mijn hoofd bleef hangen,
dit heeft echt oprecht mijn gesprekken makkelijker gemaakt.
daarbij zat het vaker in de weg hoe ik over dingen dacht en wat mijn (vervangende)behandelaar over dingen dacht,
echter niet alles wat hun zeggen hoef je iets mee maar een groot deel zeggen ze toch echt om je verder te helpen ondanks je denkt er niks aan te hebben.
probeer eens uit wat je behandelaar tegen je zegt.
om even op de medicatie terug te komen.
ik heb een jaar lang ongeveer medicatie voor niks geslikt want de klachten waren nooit minder of weg. ik mocht nooit toe geven hoe het echt ging.
beetje bij beetje geef ik dit steeds meer aan en heb ik een afspraak gepland met mijn psychiater.
geef echt aan hoe je je voelt dit kan jou zo veel verder brengen in je herstel,
dit geld niet alleen voor als je medicatie hebt maar ook zo bij therapie.
zorg goed voor jezelf en geef aan wat jij nodig hebt of kijk hier samen naar.
liefs, Renske